Vraag en antwoord met Henedina Tavares, Community Partner Fellow bij Washington STEM

Washington STEM verwelkomde onlangs Henedina Tavares als ons nieuwe datateam Community Partner Fellow. We gingen virtueel met Henedina om de tafel zitten om wat meer over haar te weten te komen, waarom ze zich bij Washington STEM aansloot en wat haar doctoraatsonderzoek in onderwijsbeleid vormgeeft.

V. Waarom heb je besloten om je bij Washington STEM aan te sluiten?

Ik ben lid geworden van Washington STEM vanwege hun staatsbrede projecten, initiatieven en partnerschappen die helpen bij het transformeren van krachtige onderwijssystemen en het creëren van en toekomst voor minderheidsgemeenschappen en gezinnen stimuleren. En natuurlijk om studenten te ondersteunen bij het studeren van STEM.

Ik ben opgegroeid in een landelijke gemeenschap. Onze schoolsystemen misten de infrastructuur om onze studenten te ondersteunen en te voorzien van robuust STEM-onderwijs. Washington STEM werkt aan het transformeren van die systemen, en ik ben meer dan blij om deel uit te maken van dat proces om STEM-onderwijstrajecten opnieuw vorm te geven.

We repareren geen families of gemeenschappen. We zijn aan het repareren oplossingen. En voor mij is dat hoe gelijkheid eruit ziet. Het gaat er niet om leraren, opvoeders, gemeenschappen of gezinnen de schuld te geven, maar meer om te weten dat de bestaande systemen moeten veranderen en daar werken we naartoe. Dus dat trok me naar Washington STEM, en ik ben blij om hier te zijn en deel uit te maken van het team.

V. Kun je me meer vertellen over je promotiewerk?

Ja. Ik doe onderwijskundig leiderschap en beleidsstudies. Waar ik me in wezen op richt, is hoe we rechtvaardige en wederkerige relaties kunnen opbouwen of cultiveren. En als ik 'wij' zeg, bedoel ik schooldistricten die werken met gekleurde gemeenschappen, met immigrantengezinnen. Vaak is er deze praktijk, dit verhaal, dat ervan uitgaat dat schoolleiders degenen zijn die alle expertise hebben. In werkelijkheid zijn scholen, onderwijzers, leraren en schoolleiders do hebben de institutionele kennis van hoe schoolsystemen werken. Maar het zijn gemeenschappen, het zijn families, het zijn jongeren die niet alleen de culturele kennis hebben, maar ook de dromen en de grote problemen kennen die binnen de gemeenschap gaande zijn.

Waar ik specifiek naar kijk, is dan, hoe creëer je deze relatie tussen scholen, leraren, gezinnen, met name immigrantengezinnen, om een ​​meer wederzijdse relatie te creëren waarbij de kennis van de gemeenschap en culturele kennis wordt benut en – samen collectief – we kunnen onderwijsveranderingen te creëren. Ik heb het gevoel dat je die geleefde ervaringen van de gemeenschap en van families nodig hebt. ZIJN moet het startpunt zijn om veranderingen teweeg te brengen en te weten wat onderwijs betekent in een gemeenschap. Het is misschien niet altijd hetzelfde als westerse manieren om onderwijs te definiëren.

V. Wat is je uiteindelijke doel in termen van je carrière? Waar zie je jezelf na het behalen van je doctoraat?

Uiteindelijk wil ik in een tenure track positie gaan en het onderzoek in gaan. Ik wil dat mijn onderzoek met de gemeenschap het beleid informeert en dat er echte verandering op systeemniveau komt.

Als eerstegeneratiestudent wist ik niet altijd dat ik naar de universiteit ging. Sterker nog, ik ben de eerste uit mijn familie die de middelbare school afrondt. Het was toen ik me aanmeldde bij UW, mijn laatste jaar, dat ik dit kritische bewustzijn van ongelijkheidskwesties begon te krijgen, vooral in het onderwijs, dat ik ervoer, met name de manier waarop mijn ouders en familie op scholen werden behandeld. Ik had die persoonlijke en doorleefde ervaringen. Maar in die tijd heb ik er nooit echt over nagedacht (dat deze [onrechtvaardige] ervaringen te wijten zijn aan de... system— dat ingebed in onderwijssystemen systemisch racisme is). Pas toen ik naar de universiteit ging, werd ik me ervan bewust.

Nu werk ik aan mijn doctoraat (wat ik nog steeds niet kan geloven), en ik wil dat mijn werk en onderzoek veranderingen teweegbrengen. Ik denk dat een deel daarvan afkomstig is van mijn familie, ze hebben mij en mijn broers ingeprent: "Je opleiding moet de gemeenschap ten goede komen. Je werkt aan het welzijn van je gemeenschap.” Dus ik wil een tenure track-positie aannemen en iets doen dat zinvol (en betekenisvol voor mijn gemeenschap) zal zijn.

En ik denk dat we, vooral op het gebied van STEM, afkomstig uit een plattelandsgemeenschap, een gemeenschap van immigranten en eerstegeneratiestudenten, die institutionele kennis nodig hebben. Maar we moeten ook systemen opnieuw ontwerpen, zodat ze billijker zijn voor degenen die historisch gemarginaliseerd zijn.

V. Wat heeft je beïnvloed om onderwijsbeleid/-leiderschap te studeren?

Ik zou zeggen dat het voor het grootste deel mijn geleefde ervaringen waren.

Alles wat ik doe, alles wat ik heb gedaan en de beslissingen die ik neem, wordt gedreven door mijn ervaringen, maar ook die van mijn familie; dus ik zeg graag dat ik deze transnationale herinneringen draag, deze transnationale verhalen, deze transnationale verhalen.

En wat ik daarmee bedoel is, toen ik opgroeide, hoorde ik mijn ouders praten over hun ervaringen in Mexico met het educatieve schoolsysteem. Ook al heb ik dat niet meegemaakt, maar door hen, toen ik die generatieverhalen hoorde die worden doorgegeven, hoorde ik veel dat me gevormd heeft. Hoe meer ik hoorde over de ongelijkheid, ook al was het niet in de VS - en zelfs in de VS toen ze hier emigreerden - ik droeg dat altijd bij me. Het zette me ertoe aan te werken aan het herontwerpen en creëren van systemen die rechtvaardiger zijn voor onze gemeenschap, voor mijn gemeenschap, voor alle gemeenschappen - BIPOC-gemeenschappen, immigrantengemeenschappen, voor vrouwen, voor studenten en gezinnen in plattelandsgebieden. Ik zou vooral zeggen dat alles voortkomt uit mijn geleefde ervaringen en die transnationale ervaringen die ik tot op de dag van vandaag nog steeds meedraag in alles wat ik doe.

V. Wat inspireert jou Henedina?

Ik weet dat ik vaak gemeenschap zeg, maar wat mij inspireert is die verantwoordelijkheid die ik heb voor de gemeenschap; ze zetten me ertoe aan om educatieve schoolsystemen opnieuw te bedenken en te ontwerpen, om met gemeenschappen en gezinnen te werken. Ik denk dat ik opgroeide in een Mexicaans immigrantengezin, ze leerden me dat onderwijs - dat mijn opleiding - werkt aan het welzijn van de gemeenschap.

Dit is wat ik denk dat anders is als we beginnen te praten over wereldbeelden, en wat inspireert en wat onderwijs betekent, omdat ik weet dat in veel Latinx-gemeenschappen, en vooral mijn ervaring met Mexicaanse gezinnen, als je over onderwijs praat, het letterlijk vertaalt naar "educación", maar educación betekent niet noodzakelijk formeel leren. Wat je ook op school leert, [educación] belichaamt meer dan dat. Het bouwt je waarden op. Het bouwt op wie je bent en doet dat terwijl je aan anderen denkt. Je denkt altijd collectief. Ik zie het niet als een individualistische inspanning. Ik denk altijd aan de collectieve inspanning en hoe het anderen op de lange termijn ten goede zal komen. Gaat het alleen mij ten goede komen? Gaat het mijn familie of de gemeenschap ten goede komen en grotere veranderingen teweegbrengen?

Dat is waar ik veel van mijn inspiratie vandaan haal, en ik wou dat ik je kon laten zien ... Ik heb zoveel foto's van familieleden, leden van de gemeenschap en vrienden die me op de grond houden en me gecentreerd houden, omdat, denk ik, vooral door de onderwijssysteem en een PhD-programma, het is moeilijk. Het staat vol met uitdagende voorbeelden. Je zou een deel van het momentum kunnen verliezen en je zou kunnen vergeten waarom je naar dat doel toe werkt. Nou, niet dat je het vergeet, maar soms heb je echt zin om op te geven.

Ik ben onlangs geslaagd voor mijn algemene examens, maar er was een moment dat ik het gewoon opgaf. Maar ik denk dat ik veerkracht en kracht put uit de verhalen die mijn familie, gemeenschap en vrienden vertellen. Deze verhalen vertellen me: "Je moet hier zijn omdat er niet veel mensen zijn die op jou lijken" - een gekleurde vrouw van de eerste generatie en met een migrantenachtergrond - en dat hebben we nodig. Het is niet alleen dat mijn perspectief nodig is, maar ook het werk dat ik doe is ook nodig. Ik put veel veerkracht uit de gemeenschap en familie, en dat is wat mij inspireert.

V. Welk werk ga je doen met Washington STEM?

We kijken nu al naar systeeminvoergegevens en leerlingresultaten. En nu hebben we een verhaal van de gemeenschap nodig, zodat we een verhaal kunnen vertellen met alle drie de onderdelen: systeeminvoergegevens, gegevens over resultaten van studenten en een verhaal van studenten over de impact.

Ik denk dat we gezinnen en gemeenschappen moeten betrekken bij de evaluatie van verschillende STEM-aandelenprogramma's en -initiatieven, door die geleefde ervaringen en verhalen te verzamelen die zeggen: "Dit is wat niet werkt voor mij" en "Dit is wat werkt". Daar hebben we meer van nodig omdat cijfers maar zoveel kunnen zeggen en we onze gemeenschappen niet willen terugbrengen tot alleen cijfers. Het is krachtig om hun verhalen, hun verhalen te centreren. Ik werk daar naartoe en zoek naar manieren om meer van die studentenstem, en die familiestemmen, in het besluitvormingsproces te brengen. Hoe helpen we onze partners om die veranderingen door te voeren... niet alleen kijkend naar de cijfers, maar ook kijkend naar wat de gemeenschap zegt... gemeenschappen vragen waar de hiaten zitten?

Er zijn hiaten, maar ook veerkracht. En ik denk dat dat belangrijk is om te onthouden.

We bouwen aan vertrouwen; we bouwen aan wederkerigheid met de gemeenschap. Hoe bouw je dat vertrouwen op, vooral binnen de machtsdynamiek? We moeten ervoor zorgen dat die machtsdynamiek wordt verzacht. Het is veel om over na te denken. Hoe presenteer ik mezelf? Wat is mijn positionaliteit? En je moet diep nadenken over wat het betekent om in deze gemeenschap te zijn, of ik er nu deel van uitmaak of niet. Wat is mijn positie hier? Hoe presenteer ik mezelf? Hoe bouw, cultiveer en onderhoud je die relaties? Omdat, historisch gezien, evaluaties van kleurgemeenschappen zijn gebruikt om schade te berokkenen.

We willen niet dezelfde praktijken herhalen om gegevens uit gemeenschappen te halen en vervolgens weg te lopen. We willen het onderzoeksproces veranderen, ontmantelen, herontwerpen. Hoe doen we onderzoek en evaluatie met kleurgemeenschappen? Er is dus veel reflectie voor nodig, maar ik denk dat we op de goede weg zijn om meer rechtvaardige relaties te creëren. We gaan naar een herontwerp, of zelfs co-design, met familie- en gemeenschapspraktijken die anders en meer wederzijds zijn.

V. Wat is één ding aan jou dat mensen niet via internet kunnen vinden?

Ik hou van muziek en salsadansen. Ik heb trouwens het gevoel dat ik minstens één keer per week in mijn woonkamer moet dansen met knallende muziek. Het is luid en ik dans op alles. Ook al ben ik niet de beste, ik hou ervan. Het is een manier om nieuwe energie op te doen en mezelf te uiten.